Jeżeli zadajecie sobie to pytanie, albo ktoś je Wam zadał, pamiętajcie, że odpowiedź jest bardzo prosta. Historia sztuki należy do najciekawszych i najbardziej twórczych dyscyplin humanistycznych, ponieważ łączy w sobie to co jest w dużej mierze ponadczasowe – sztukę oraz to co zmienia się wraz z upływem czasu – historię. Połączenie tych dwóch, wydawałoby się sprzecznych wewnętrznie żywiołów, pozwala nam wniknąć w te sposoby poznania świata, które niosą w sobie rozległą wiedzę faktograficzną wzbogaconą o element piękna oraz orientację w rozległym świecie wizualnych zdarzeń. Historia sztuki mówi bowiem o tym, co jest widzialne i materialne – o obrazach, rzeźbach, budowlach, nowych mediach i sposobach nowoczesnego wyrazu oraz o tym, co najczęściej umyka naszej uwadze – ideach, intencjach twórców, sposobach odczytywania i interpretacji dzieł, nawet tych, o których jedynie wiemy, że kiedyś istniały, a teraz pozostał po nich jedynie ślad lub echo płynące do nas z odległych wieków.

Jeżeli zatem macie jeszcze wątpliwości czy poświęcić się temu, co jest jedynie tu i teraz, czy skierować swoją uwagę na rzeczy mniej doraźne, pamiętajcie, że historia sztuki mówiąc o przeszłości, tak naprawdę mówi o nas oraz o czasie, w którym przyszło nam żyć i którego rozpoznanie jest konieczne, szczególnie gdy żyjemy we współczesnym, merkantylnym i konsumpcyjnym świecie. Refleksja nad sztuką jest bowiem swoistym remedium, lekarstwem na brzydotę otaczającej nas rzeczywistości, a studiowanie historii sztuki jest formą współczesnego szlachectwa, które, jak wiemy, zobowiązuje i które jest coraz rzadsze, i przez to samo powinno być pożądane i godne pozyskania dzięki naszym studiom. Jest to bowiem szlachectwo najwyższej próby, płynące nie z urodzenia, lecz z wiedzy i umiłowania piękna. Pamiętajcie o tym przychodząc do nas, warto być wyjątkowym, ponieważ do takich właśnie osób należy nie tylko teraźniejszość, ale i przyszłość.

Prof. dr hab. Waldemar Okoń